Nieuwe tweetalige psychologe Yanna Van Wesemael gespecialiseerd in psychotherapie bij ziekte, rouw en existentiële vragen

Toen ik als 18-jarige een keuze moest maken voor hogere studies, sprong ik van de hak op de tak en uiteindelijk besliste ik vrij kort voor de inschrijving dat het psychologie zou worden. Vanaf de eerste dag was ik geboeid, er ging een wereld voor me open. Sindsdien heb ik ervaren dat mijn passie toch echt ligt bij de mens, zijn innerlijke beleving, zijn gedrag en zijn interacties en relaties met anderen.

Ik deed mijn eerste professionele ervaring op in een Centrum voor Algemeen Welzijnswerk (CAW). Na een boeiende omweg in de onderzoekswereld, koos ik ervoor terug naar de klinische praktijk te gaan in 2011. Die praktijk situeerde zich voornamelijk in de palliatieve thuiszorg, waar ik nog steeds deeltijds werk. Mijn ervaring draait dus voornamelijk rond ernstige ziekte, levenseindevragen en rouw, al komen andere moeilijkheden waar mensen, koppels en gezinnen mee worstelen, onvermijdelijk ook op dat pad.


Vanuit een verlangen om me diepgaander te scholen en buiten het kader van het levenseinde te werken, besloot ik een therapie-opleiding te volgen en in september 2019 begin ik aan de vierjarige opleiding Postgraduaat Relatie-, Gezins- en Systeempsychotherapie van het IPRR, het Instituut voor Psychotherapeutische Relatie en Reflectie. Deze opleiding verplicht me ook om continu aan zelfreflectie te doen, onder andere door het volgen van supervisie.

Een toevallige ontmoeting tijdens een muzikale avond (ook een passie), bracht me naar het Mercatorhuis. Wat me erin aantrekt, is dat het een aangename plek is waar mensen van uiteenlopende disciplines hulp trachten te bieden aan jong en minder jong en waar gestreefd wordt om niet enkel naast, maar ook met elkaar samen te werken.

Mensen kunnen bij me terecht op zaterdagvoormiddag en consultaties kunnen eveneens in het Frans of Engels gebeuren. Teams van zorgverleners (vb. uit woonzorgcentra, ziekenhuizen, maar ook privé verpleegkundigen) kunnen eveneens op mij beroep doen voor intervisie of supervisie, in het bijzonder wanneer zij geconfronteerd worden met moeilijke levenseinde situaties.